Vrijdag beginnen de mannen vroeg. Ik heb de vorige avond zelf onze oude conifeer alvast maar aan stukken gezaagd. Het was een enorm ding geworden, geweldig als windvanger, maar ook vol met teken, waar onze katten last van hebben. Nou, die kon nu gelijk ook mooi weg. Daarmee hebben we dan de omgeving van ons molengat weer helemaal boomvrij, op het krenteboompje na. Maar dat zou ook zonde zijn geweest: het is een mooi boompje wat elk jaar schitterend bloeit, een feest voor het oog.  De molen heeft er ook geen last van.  Het is al met al nou wel een heel ander gezicht!

Nadat Arie de bomen en struiken voor bij de weg heeft gebracht - er komt straks een versnipperaar - wordt eerst de oude duiker verder uitgegraven. Er moet namelijk een damwand voor langs worden geslagen. "Hoe wil je het hebben?" vraagt Gerrit me. Er zijn meerdere mogelijkheden: met een rechte hoek, een wat verlopende hoek, een constructie met een tussenstukje onder 45 graden .. "Nou ja, het lijkt me dat je zo weinig mogelijk hoeken moet maken." denk ik hardop. "En rechte hoeken als het even kan" - "Oh, is ook zo: de buis met wel onder een hoek van 90 graden op de wand komen" merkt Arie op. "Anders krijgen we die afsluiter er niet netjes voor."

Die afsluiters liggen sinds gisteren op ons maaldek: mooie Duitse 'techniek, volgens DIN normen - dat staat er tenminste op. Het zijn afsluiters die je met een speciaal krukje kunt bedienen. Twee stuks, want hoewel in theorie het boezempeil straks ook in het maalgat past is het nu eenmaal regel dat je twee afsluiters hebt - als er nog eens één kapot gaat kan de ander worden gebruikt.. Het zal nog wel wat van de mulder vereisen om het precies zo af te stellen dat de stroom van boezem naar gat ongeveer gelijk is aan de stroom van gat via molen naar de boezem.. "Je zou een soort vlotter willen" peins ik hardop. Later zorg. We besluiten dat het eenconstructie wordt met één wand in het verlengde van de bestaande muur, de andere loopt dan ietsjes scherp weg naar achteren. Als je de bak helemaal recht had gemaakt had het waterschap er niet meer langs gekund om de wal te maaien. En de duiker ligt er nu wel mooi haaks op. Dus dan maar zo.   Het heianker wordt geplaatst: een constructie van 2 stalen balken die je met een schroef wat uit elkaar kunt zetten. Precies instelbaar op de dikte van de heiplanken.  Dan komt het meest spannende deel van de dag: het heien van de eerste plank.

Dat valt nog niet mee. Zo'n plank is lang, onhandelbaar en hoewel Gerrit nou niet bepaald een slappe kerel is, is het toch niet makkelijk dat eind precies in het lood te houden. Het kost dan ook wat proberen en nog eens proberen voor hij eindelijk mooi staat. Die eerste plank moet heel nauwkeurig geslagen, want hij dient als ankerpunt voor de overige planken. 

Nu de eerste staat gaan de volgende planken sneller. Maar het zijn lange planken en ze moeten dus een eind de grond in. Mijn huis staat te trillen op zijn grondvesten - maar goed dat het een stevig huis is.  Maar na een uurtje staat er een mooi rijtje en je krijgt al een beeld van hoe het straks gaat worden.

De planken gaan voor de duiker langs - er komt straks een schuif in die we een paar keer per jaar open en dicht zullen trekken om te voorkomen dat we hem als het nodig is niet meer open kunnen krijgen. Lammert Groenewold, die inmiddels ook is aangekomen om foto's te maken en eens te zien hoe het werk er bij staat geint dat het misschien een goed idee is daar een halfjaarlijks feestje van te maken. "Met een tent en dan een fanfare als de schuif open gaat!" lach ik terug.  "Joa man, dat zol wat wezen!"

"Kramer zelf" komt ook even kijken hoe het werk vordert. Het slaan van de planken voor de damwand gaat op de achtergrond gewoon door.  In de ogen van de meeste mensen klinkt het vast niet mooi - maar ik kan het maar niet lelijk vinden. Het eenmansorkest op de kraan wordt uitstekend gedirigeerd door een tweede paar ogen. Lammert en "Kramer zelf" - "zeg maar Bart hoor" - kijken verheugd toe hoe het werk vordert.

Het is gelukkig het grootste deel van de dag droog - maar af en toe valt er toch een bui. het werk gaat zoveel dat kan gewoon door, soms wordt het te gek en schuilen de mannen even in de molen. Natuurlijk maak ik van de gelegenheid gebruik om de mannen ook wat te vertellen over de molen: Arie valt op dat er dubbele veldkruizen in zitten. "Er moet vroeger heel wat water met deze molen zijn verplaatst, ook wel een bij kwaad weer, denk ik" vertel ik. "En misschien stond de molen dan wel aardig te schudden en trillen. Dan zijn die kruizen een mooi middel om de boel wat stijver te krijgen. Je ziet ze meestal bij pelmolens, maar deze molen heeft natuurlijk nooit ook maar één korrel gerst gezien."  

Aan het eind van de dag staat er een mooi wandje en is de aanzet voor de tweede wand - de wand die in het verlengde van de bestaande muur in het molengat komt - er ook al. Het gaat niet altijd zonder problemen en af en toe - zie de foto rechts - is er zelfs enige wanhoop te bespeuren op het gelaat van de dirigent. Of zou het vermoeidheid zijn? Nou ja, het was ook een lange dag.

"Goed weekend mannen" roep ik aan het eind van de middag. "Kom je maandag ook weer foto's maken?" vraagt Arie. "Weet ik nog niet, dat ligt aan het werk en zo" zeg ik. Maar ik ga het natuurlijk wel proberen. Hou onze webstek in de gaten, ik probeer in de komende weken u van de voortgang op de hoogte te houden. Of dat altijd zo gedetailleerd lukt kan ik u niet beloven, maar ongetwijfeld zal molenaar Lammert Groenewold ook regelmatig even langskomen.