Het verhaal gaat terug tot 1994 - voor mij ten minste. Ik kwam in het huis achter de molen van de Groote Polder wonen. Je kunt je nu niet meer voorstellen hoe het er toen uitzag: het was een compleet bos rond het huis. Daaronder vijf peppels van zeker 30 meter hoog. Ik vond dat overigens indertijd zelfs wel mooi, er zaten veel vogels en je had 's zomers altijd schaduw. Van 'biotoop"  had ik nog nooit gehoord.

Aanzicht van de biotoop indertijd. Dit was in 2006, toen was het deel langs de oprijlaan (rechts) al gekapt. Zoek de molen...

Indertijd was Cor Kosmeijer  molenaar op de molen. Ik kwam wel eens aan de praat met hem en hij was dan vaak zorgelijk - ook toen al - over het gebrek aan molenaars. "Ik wil je anders best helpen hoor" zei ik. Maar dat ging zo maar niet. Cor vertelde dat ik dan eerst molenaar moest worden. Dus: in opleiding. En hij had het over de twee dikke mappen met theorie die ik "oet de kop" moest leren. En  de twee stevige examens. En dat het jaren duurde. Maar dan was ik ook wat: dan mocht ik op alle molens in Nederland draaien.

Mij werd dat gek genoeg: ik wilde helemaal geen molenaar worden die op alle molens kon werken. Ik wilde de molen in mijn voortuin helpen draaien, meer niet. Kon dat niet dan? "Nee, dat kan niet". Nou ja, dan niet.  "Ik hou het gras wel bij dan", bood ik aan.. En zo ging het ook.

In 1998 kregen wij onze zoon Willem. Daarna volgden in 2001 en 2002 de dochters Edda en Sabine. Een mooi span. Ik kwam toen al helemaal niet aan molens toe.  Maar ik had nog wel af en toe contact met de molenaar. Dat was ondertussen iemand anders geworden: Lammert Groenewold. Ook hij gaf vaak aan dat er te weinig molenaars waren, of het niets voor mij was? Ik legde nog maar eens uit dat ik dat best zou willen maar dan alleen op de molen van de Groote Polder. Ik had weinig zin om, met een molen in mijn voortuin en een jong gezin in huis wekelijks uren op een molen elders door te moeten brengen.  "Kan ik niet gewoon op deze molen les krijgen en dan alleen met deze molen werken?"

Lammert voelde er wel wat voor om mij op te leiden. "Maar ik ben geen instructeur en je zou dan wel van de eigenaar toestemming moeten krijgen".  Ik vond het best. Maar helaas verliep dat experiment niet erg goed: Lammert bleek zich wat verkeken te hebben op zijn agenda. Na een paar maanden had ik nog maar 2 keer les gehad. We moesten wat anders verzinnen.

Ja, of ik dan toch de GVM opleiding niet wilde doen. Jawel, maar sorry, ik ga niet de hort op met een molen in mijn voortuin. Een enkele keer, best, maar ik hield voet bij stuk: hier - of niet. "Ik zou een instructeur kunnen vragen om hier les te geven" bedacht Lammert "maar niet voor maar 1 leerling". Even later werd de oplossing gevonden. Er verscheen een oproep in het Bokkeblad om je te melden voor de molenaarsopleiding in Slochteren.

Een daverend succes! Even te daverend, bleek, want een instructeur kan eigenlijk niet veel meer dan 4 leerlingen tegelijkertijd hebben en we hadden op een gegeven moment 10 aanmeldingen. Een luxe probleem, maar wel een probleem.

Instructrice Gerda Koster bleek bereid ons op te leiden. Zij kwam vanuit haar huis in Winschoten hele zaterdagen naar Slochteren: 's morgens het eerste ploegje (die kregen les op de molen van de Groote Polder) en dan 's middags het tweede ploegje  die vaak op De Ruiten les kregen. Gerda kreeg daar gelukkig wel hulp bij.  Lammert Groenewold hielp, maar ook andere molenaars van de (toen nog) Slochter Molenstichting, met name Hans Bergman, Marius Biesheuvel, en Roelof Beugel.

Ik heb het verslag van mijn opleiding indertijd op het Internet gezet, dat kun je nog steeds lezen. En dat is soms bijzonder amusant, soms ook heel leerzaam. Een paar voorbeelden volgen.

13 mei 2006. Alweer de derde Nationale Molendag die ik met Lammert doorbreng op de Groote Polder. Helaas: het was nou niet bepaald het meest ideale weer voor een molenaar. Voor de bezoekers wel: het zonnetje scheen en de temperatuur bereikte aangename hoogten. Koos Brekeling, de voorzitter van de Slochter Molenstichting, die die morgen de eerste bezoeker was, zat genoegelijk op het hekje en keek naar Lammert en mij. Wij hadden wel graag bij hem op dat hekje willen zitten, maar hadden het veel te druk met krooien. 

Koos en Lammert zijn er niet meer, helaas. Maar de molen krooit nog even beroerd als hij toen ook al deed...

En ja, we hadden geen water toen. Het stond er ook nog eens vol met bereklauw, "min spul":

15 mei 2004. Als je bij het kappen het sap op arm of gezicht krijgt kan dat leiden tot enorme blaren. Peter Slyfer (ook mulder in opleiding op de GP) et moi hebben ons desondanks met ware doodsverachting en gewapend met een enorme klewang aan het afhakken gezet. Ik ben zelf later in de week nog eens afgedaald om het karwei (en de bereklauw) af te maken en ook de waterinlaat uit te baggeren. Het krooshek bleek ook niet al te best meer en brak ons onder de vingers af. Maar onze kamikaze baatte niet: het peil bleek toch echt minstens 50 centimeter te laag. Ik heb een foto van het molengat gemaakt, waarop je kunt zien hoe het er nu uitziet.

We kregen ook te maken met opmerkelijke beeldvorming:

8 april 2006. Het hoogtepunt was wel het bezoek van RTL4, die opnamen kwamen maken voor het programma "Bestemming Nederland". Men had uit betrouwbare bron vernomen dat er in Groningen momenteel een forse groep molenaarsleerlingen werd opgeleid en kwam poolshoogte nemen. Dat de beeldvorming wat nou precies "molenaarsleerlingen" zijn wel eens eigenaardig verloopt moge blijken uit de reactie van iemand uit de begeleidende crew, die vertelde dat ze eigenlijk hadden gedacht dat de leerlingen jongens en meisjes van een jaar of 10 zouden zijn. Als je dan aan komt rijden en je treft een ploegje in overall's gestoken kerels vanaf zo achter in de veertig aan, deels met baarden en snorren, grotendeels getopt met een eigenaardig (maar wel lekker warm) mutsje, dan kijk je wel wat raar op..

 En denk je dat thuiswerken van de laatste jaren is? Nou..

25 februari 2006 - ik had griep. Ik werk sowieso graag thuis, maar zeker als ik wat grieperig ben. Het bespaart me reistijd, en ik hoef niet door de kou. Verder kun je desnoods in je kamerjas achter de PC gaan zitten, daar kijkt niemand naar, noch is het van meer dan academisch belang of je wel of niet met een drupneus en een rol WC papier naast je je verhaal in zit te tikken. En je voorkomt ook nog dat je collega's onnodig bloot worden gesteld aan een amice con virae et bacteria.. nee, mooie uitvinding, dat telewerken. 

Een vooruitziende blik...

Tenslotte en citaat van de laatste pagina, precies zestien jaar geleden geschreven:

15 juni 2006 -  Ik staarde naar mijn auto, die een meter of 12 lager stond. Wat zou ik doen, overwoog ik, als ik zou zijn gezakt? Een duik op het troittoir voor Dijkstra leek plots een plausibele optie. Bah, nee.. of - zou ik dan toch zijn geslaagd? Ik wist het werkelijk niet. 

Mijn opleiding begon op 10 april 2004 en eindigde op 15 juni 2006. Want die duik hoefde ik niet te maken, ik was geslaagd!

Van harte gefeliciteerd, collega-molenaars van de Slochter Molenstichting, jaargang 2004. Dat we nog maar lang onze molens mogen draaien!