"Wat n boudel - ie kinnen der ja wel kamelen hollen" (wat een toestand, je kunt er wel kamelen houden). Degenen die wel eens bij de molen van De Groote polder zijn geweest hebben dat vast wel eens gehoord. Molenaars Groenewold en Klöpping stonden dan mismoedig bij het maalgat te wijzen en te kopschudden: kijk, meneer, mevrouw, geen water te zien. Daar sta je dan bij de oudste nog maalvaardige poldermolen van Groningen. Maalvaardig: ja. Malend? Nee. Gain wotter ja.  En de laatste jaren ging het ook hard achteruit met het gevlucht: de roeden zitten er dan ook al 40 jaar in en hebben het dus prima gedaan - maar ze zijn nu echt "af". Er waren al eens platen opgelast en daarmee hebben we het nog weer jaren gerekt, maar nu zijn ze toch echt aan het end (sic).

Maar gelukkig: er is hoop. Meer dan dat: er is verwachting!

Want dankzij de inspanningen van het bestuur van de Slochter Molenstichting (binnenkort de Molenstichting Midden- en Oost-Groningen) en van de technische commissie is het gelukt om de plannen voor herstel en renovatie rond te krijgen. De molen van de Groote Polder krijgt dus een stevige opknapbeurt.

De firma Poland uit Oterleek (zie foto) was er jongstleden zaterdag als eerste bij om het feitelijke werk te beginnen. Nog niets spectaculairs: eerst maar eens de boel opmeten. Poland gaat een nieuwe windpeluw en voorkeuvelens plaatsen. Verder plaatst men een nieuw gevlucht. 

Kramer uit Metslawier moet ook stevig "aan de bak". In dit geval letterlijk: er komt een beschoeing langs het maalgat, de oude duiker wordt deels afgesloten en zo ontstaat letterlijk een 'maalbak'. Die wordt dan middels een pijp verbonden met de boezem. Afsluiter open: bak loopt vol - molen maalt het weer weg de boezem op. Oftewel: circuitbemaling. 

Oorspronkelijk zou de duiker waarmee het molengat aan de molenvaart is verbonden vervallen. Bemaling wordt immers al decennia (te) goed gedaan door het gemaal in Woudbloem - daarom is dat peil ook zo laag. Maar je weet nooit hoe een balletje rolt en met de wijzigingen in het klimaat verwachten we de komende jaren veel water. Een extra paar roeden om te helpen droogmalen zou dan wel eens handig kunnen zijn. Maar ook uit historische gronden is het mooi als we de originele bemalingsfunctie kunnen behouden.

Dat zou kunnen door de duiker die er nu ligt niet weg te halen, maar af te sluiten met een schuif. Komt ooit de nood aan de man kan de schuif open en zo is er dan weer een verbinding met de Groote Polder. 

Hoe het ook zal gaan, de molenaars van de molen van de Groote Polder zijn blij dat het nu zo ver is: de kamelen zullen worden verzopen. Jammer van die diertjes - gelukkig zijn ze 'virtueel'..