Molenaar Henk Klöpping woont achter de molen. Hij begint de dag met een gang rond de molen. Het krooien van de molen is geen licht werk en Henk constateert dan ook verheugd dat er niet veel gekrooid hoeft te worden: een veldje, op zijn hoogst. En dan meeruimen, want de wind zal ruimen die dag, dat is wel zeker.

Eerst maar eens de kap in. Niks verzakt, geen afwijking in de beet, alles in orde. Controleren: zit er nog vet in het vetkistje? Jawel. De pen heeft ook nog voldoende reuzel en de kruiring is mooi vet. Dat gaat wel lukken. Dan de vlag in top. 

Zo lang Klöpping nu de molen laat draaien - ook alweer 10 jaar, de tijd vliegt - hangt hij steevast de Slochter Gemeentevlag uit. De molen was immers altijd eigendom van de Slochter molenstichting en is één van de twee molens die formeel in het dorp Slochteren staan. Koos Uil en Roelof Beugel bemensen vandaag de andere Slochter molen: de Fraeylema. 

Henk hangt met één been over de draagbeugel van de vlaggemast en probeert de vlag te hijsen. De touwen zitten er wat verdraaid om, de vlag dus maar even weer naar beneden, even mopperen en wat draaien met de touwtjes - het lukt. En net als de vlag in top is, klinkt een stem van beneden: de eerste bezoeker. 

Het blijkt een kandidaat molenaar te zijn. De man heeft zijn zoontje ook meegenomen, die zo'n molen ook erg spannend vindt. "Ik heb gehoord dat er hier les wordt gegeven op de molen?". Ja, dat is inderdaad zo geweest, legt Henk uit, maar momenteel even niet: onze molen wordt gerestaureerd.  Maar de bedoeling is dat er in het najaar weer les wordt gegeven.  Nou ja, het gesprek komt er even zo goed wel door op gang. Vragen worden gesteld en beantwoord: over het duaal instructeurschap van Lammert Groenewold en Henk, de inzet van het Internet bij de theorie, het strakke lesprogramma en meer zaken die je na kunt lezen op deze webstek.   "Nou ja, laten we dan samen de molen maar kruien en aan de draai brengen, dan kun je alvast eens zien hoe dat gaat". 

Nog maar net beneden aangekomen komt ook molenaar Lammert Groenewold aan. Hij loopt wat moeilijk en het gaat langzaam: Lammert is ernstig ziek. Hij is net aan het eind van een kuur en heeft last van de bijwerkingen van de medicijnen. "Ik wilde toch komen, het is immers molendag". Dat is zo. "Kruien lukt me denk ik nu even niet, maar ik ben er in ieder geval."  Lammert brouwt eerst maar eens koffie, dat moet ook gebeuren.

De kandidaat wordt gelijk aan het werk gezet. Kruien. "Zwaar werk" constateert hij. Maar het lukt. En dan kan Lammert het toch niet laten en probeert het ook. Een meter, dat lukt. Maar dan is het ook op. De kandidaat neemt het weer over  en de molen draait zich naar het zuidwesten. Zelfs even wat te ver, maar de wind ruimt toch nog wel wat en dan staat hij precies goed. Laat dus maar zo staan.

Het zoontje van de kandidaat helpt ijverig mee: eerst bij het inzetten van de steekborden, door te helpen het juiste bord (aan de hand van het nummertje) te zoeken.  En dan bij het opzetten van de hekjes om het gevlucht. De plastic standertjes hebben zo'n oog aan het eind waar je met je voet in kunt staan om de pen in de grond te krijgen. Het jochie mag dat werkje doen en met de punt van de tong tussen de tanden wijdt hij zich aan deze verantwoordelijke taak. Jong geleerd is misschien wel oud gedaan. Mulder Klöpping helpt hem en zorgt er voor dat er niets mis kan gaan. 

"Ieder hier en niemand daar?" roept Henk - dat klopt. Dan kan de vang gelicht en rustig aan begint het gevlucht zijn rondjes te draaien. .De mannen genieten.  En dan eerst maar even een bakkie doen.

Dan zijn er ook andere bezoekers: een groep mensen die familie blijkt te zijn van voormalig molenaar Dijkman. "Het is al wel zestig jaar geleden dat ik hier ben geweest" zegt de man. Zijn vrouw en (klein)dochters maken foto's. Henk vertelt over de ontstaansgeschiedenis van de molen, hoe de mensen in de streek dachten dat de molen behekst was omdat de lucht steeds rood kleurde tijdens de bouw. Dat dat aan een vulkaanuitbarsting op IJsland lag, indertijd in 1783.  Hoe de zee het nog lang voor het zeggen  had in deze regio, de armoede van de mensen, Over de draak in de vlag. Over het grote belang van deze molen, over de komende restauratie en dat ze dan eindelijk water kunnen malen. En over K. ter Laan die vlak bij de molen woonde. Een bont palet van historie en anekdotes, waar Dijkman en zijn familie zichtbaar van genieten. Dan vertelt Dijkman ook: hoe het vroeger ging; dat de vrouw des huizes vaak op de molen pastte en dat mulder Dijkman dan op het land werkte. "Is er wel eens brand geweest op de molen?" "Niet dat ik weet, behalve dat ik weet dat het ooit eens bijna mis ging en de molenaar - wie weet wel Dijkman! - op sokken met twee emmers water in de hand de drie trappen op is gestoven - een mirakel dat hij niet gevallen is. En dat het daarmee ook uit was, gelukkig net op tijd. 

Meer bezoekers volgen: een man die familie is van mulder Helmantel. Helmantel, die op de molen even verderop - De Ruiten - draait heeft de vang niet gelicht. Hij is er natuurlijk wel en de molen is ook open. Maar er broeden valkjes en de wind komt ook nog juist uit de verkeerde hoek voor De Ruiten. Aan die biotoop moet nog wel wat worden gedaan.  

De kandidaat krijgt ondertussen les van Henk en Lammert - een beetje om beurten, zoals dat meestal gaat, al ligt de frequentie van wisselen nu wat hoger dan normaal. Want normaal geeft Lammert de ene week, en Henk de andere week les. Maar nu is het meer een kwestie van wie van de twee even vrij is, want er zijn alweer bezoekers.  Deze keer familie van molenaar Uil, die op de Fraeylema draait.  

Ieder is geinteresseerd in de molen, de kandidaat leert over de vang, hoe die werkt, hoe dat met die steekborden zit, hoe het bovenwiel heet en hoe het zit met lidmaatschap van het Gilde, onder andere. De bezoekers krijgen verhalen te horen en vertellen verhalen. Soms gaat het over techniek, maar toch meestal over de mensen en de streek. Zo'n molen is maar een instrument, de mensen maken de molen. De dag vliegt om.

Als Henk aan het eind van de dag de molen net weer op wil bergen en al bijna op de zolder is hoort hij nog gestommel: "Is doar aine?" "Joa, ik ben t - Grieto". Bestuurslid Grieto de Vries komt ook nog even langs en dan zitten ze nog een tijdje samen te praten over van alles en nog wat. 

"Ik goei hom nou dicht hor, het is ook ja haalf vieve". En zo gaat het. Molendag op de Groote Polder: het is niet de kwantiteit maar wel de kwaliteit van de de bezoekers die op deze molen telt. Het was een mooie dag.