Ik dacht dat het gat nou wel groot genoeg was geworden. Nee - er staat "12½ meter damwand" in het bestek, zegt Bart - en dus moet er nog een stukje bij geheid. Maar dat gaat niet zo makkelijk.."Manne manne, wat is die ondergrond hard" foetert Gerrit. Als heien echt niet lukt - de rook dampt van de bovenkant van de plank af -  maken de mannen gebruik van een hogedrukpomp om de harde laag te doorbreken.

Dat doen ze met water uit de molensloot. Dat water wordt onder hoge druk via een slang in de grond gespoten. De slang zit aan het eind van een lange stang die men letterlijk met slang en al de grond inspuit. De verdunde modder stroomt dan boven uit het steeds dieper wordende gat. Ondertussen heit Arie de plank - en nou lukt het wel.

De planken blijven in de bodem wel naast elkaar, daar zorgt de harde zandlaag voor. Maar bovenaan en in het midden willen ze uit elkaar wijken en kunnen ze ook ten opzichte van elkaar naar voor of achter verspringen.. Dat voorkomen we door middel van balken ter weerszijde (gordingen) die met lange bouten en een moer aan elkaar worden getrokken.

Arie komt voor de gelegenheid even uit zijn kraan en helpt mee. "Mooi weer, Henk!" - ja, inderdaad, mooi weer, het zonnetje schijnt. Het weer is eigenaardig de laatste weken: dan hebben we herfst, dan weer zomer. vandaag is het zomer, gelukkig.

Nu de beide damwanden staan moet er nog een gat worden gemaakt in de damwand die tegen de duiker valt. Want we willen immers, mocht het nodig zijn, de polder nog kunnen bemalen. Maar zou je nu een luik zagen dan stroomt het molengat vol met water: de duiker is immers vrij gegraven en we hebben nu zomerpeil (-1.80 NAP, winterpeil is ongeveer -2.50 NAP). Dat moet eerst zo veel dat gaat stoppen, want uiteindelijk moet het gat droog komen te liggen zodat het uit kan worden gegraven en verstevigd.

Arie laat dezelfde afsluitplaat die ook is gebruikt om de inlaat aan te leggen nu voor de duiker zakken. Zo strak er tegenaan al maar gaat en dan opvullen met zand. Dat zou de instroom van polderwater moeten stoppen.

Stroom is niet handig in zo'n gat met water, dus gaat Gerrit met de "knetterbiele" een gat zagen. Dat is nog wel even spannend, want de duiker mag dan afgesloten zijn, hij zal vast nog wel vol water staan.. "Pas op jong dat je de pijpen niet nat krijgt" scherts ik. Maar Gerrit hoort niets want de "knetterbiele" raast - en er ontstaat een keurig luikje. Gerrit houdt het zelfs droog.

"Hij is nog wel veel te klein, hij moet 80 bij 80 worden" merkt Pieter op. "Klopt" zegt Gerrit. "Maar eerst de schep er maar even bij want ik zie hier alleen maar modder". Steken, nog eens steken en dan..

..krijgt Gerrit alsnog de piepen nat..

Nadat de damwand bij het (gelukkig behouden gebleven) krenteboompje is geslagen worden nu de palen aan mijn terraskant geslagen. En ik zie wat bezorgd dat de bak toch echt behoorlijk op mijn terrein gekomen is. "Sja, zo staat het in het bestek" meent Gerrit.

Het is wat dubbel: als molenaar ben ik blij met de extra waterberging want dan is het systeem beter bestand tegen fluctuaties in windsnelheid. Maar als eigenaar van het aanpalende terrein ben ik er niet blij mee, want de bak is nu plots een wel heel bepalend element in "mijn" landschap. Zo had ik het me eigenlijk ook niet voorgesteld. Klopt het wel?

Volgens de mannen wel. Zou ik het dan toch verkeerd hebben en ligt mijn erfscheiding dan anders dan ik dacht? Ondertussen groeit de damwand gestaag door en ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik daar aan moet (of zelfs wil) doen. Eerst maar eens melden bij de Stichting en de bouwmeester.

Echt geweldig gaat het nog steeds niet, al kolkt het water nu mooi fors de boezem in - er blijft een plas. De kraan er bij en uitgraven dan maar, in de hoop dat de bronbemaling het water dan weg kan houden. Dat lijkt vrij aardig te gaan, al blijft het wat nat bij de duiker. 

Er wordt nu eerst een onderlaag van plastic gelegd. Misschien ook wel goed tegen de wortels: soms groeit het gewoon door het beton heen. 

Kramer heeft zelf beton gemaakt en voert het met een dumpster aan. Arie schept een kwak beton uit de dumpster en dan voorzichtig uitstorten in het nu geplastificeerde gat. Gerrit en Pieter staan onderin met hun batsen en verdelen het beton egaal. 

Als er een laagje ligt worden betonmatten in het beton gelegd bij wijze van wapening. Daar komt dan weer beton op, tot een laag van 12-15 centimeter ontstaat. "Da's de dikte die het moet hebben" lacht Pieter tevreden. 

Ondertussen brandt de zon, het is weer hoogzomer deze dag. Het beton droogt waar je bijstaat - en dat moet maar even niet zo snel. Mijn tuinslang en buitenkraan blijken ook nu weer handig.

Want in de afgelopen weken hebben ze geleerd dat ik een aardige cappucino, latte en zelfs een 'Americano' kan maken. Da's Pieter zijn favoriet: een espresso met een scheut heet water. De andere mannen lusten wel zo'n lekkere latte. 

En dan is het middag en zit het werk er op voor die dag. De felle zon brandt op mijn huis, maar we hebben gelukkig schaduw van de overgebleven boompjes. Onder mijn pruimeboom is het goed toeven.  Op de voorgrond zie je het mutsje van Lammert (hij zit er onder), in het paars Bart, daarnaast Gerrit, dan Pieter en met het petje rechts Arie.

Morgen is de grote dag en zal er water in worden gelaten. En dan zit het zwaarste werk er op. Mannen, bedankt!