De toenmalige Vereniging Vrienden van de Groninger Molens maakte wel eens excursies naar Duitse molens, waaronder Spetzerfehn. Zo heb ik hem in april 1982 leren kennen. Een zeer gastvrije beroepsmolenaar, die vaak met zwierige gebaren bezoekers ontvangt. Naast mijn gewone instructeur Bernard Dijk (molen te Vierhuizen) was Steenblock ook mijn tweede instructeur, meer specifiek gericht op het malen en billen van molenstenen. Ik schreef hem een brief en ik was meteen welkom. Ik sliep in de molenschuur naast de molenaarswoning in een eenvoudig bed tussen de graanzakken. „Um fünf Minuten vor sieben aufstehen und dann sofort mahlen!”

Aangezien de molen een zelfkruier is en er ook nog een lift aanwezig is, was ik al in 18 seconden op de stellingzolder en dan de vang los. De kaar wordt automatisch gevoed door een pijp vanuit een graanbunker. De diameter van het koppel kunststenen is 1,80 meter! Daar het spoorwiel hoog in de luizolder ligt en de maalstenen op de eerste zolder liggen, hangt de maalbak boven de begane grond. Heb je zo direct contact met de klanten. De steenspil is dan ook 11 meter lang....

Het sleepluiwerk werkt heel licht. Eén ruk aan het stuurtouw, dan loslaten en de zakken gaan vanzelf naar boven. In nog geen week was ik goed volleerd met zijn molen dat Theodor Steenblock mij alleen op de molen kon laten zodat hij en zijn zoon met de twee eigen (!) vrachtwagens langs afnemers konden rijden. Man, dat waren mooie tijden maar het was wel hard werken: malen tot 20.00 uur ’s avonds, alleen onderbroken door maaltijden. Op de laatste dagen is het koppel maalstenen opengelegd (dus die superlange steenspil met een kaapstander omhoog getrokken) en het billen heb ik van hem geleerd. Hij nam me ook mee naar de zaag- en korenmolen van Ruttel (in de Entreprise hangt er een grote foto van) en daar heb ik ook mogen draaien. Van Steenblock heb ik een Duits molenaarsdiploma in ontvangst genomen. Nadien hebben we steeds warme contacten met elkaar gehad en wij waren vaak aanwezig bij bijzondere (familie)gelegenheden.